reh7„TOKSYNA BOTULINOWA, czyli o tym jak trucizna ratuje pacjentów.”

Neurotoksyna botulinowa, potocznie zwana jadem kiełbasianym (kiełbasa- botulus łac.) po raz pierwszy została opisana przez niemieckiego lekarza i poetę, Justyna Kernera w 1817r., który zauważył ścisły związek pomiędzy spożyciem zepsutej kiełbasy a tragicznym w obrazie klinicznym zatruciem z występującymi kurczowymi bólami brzucha, zaburzeniami połykania, suchością w ustach, podwójnym widzeniem i zgonem z powodu niewydolności oddechowej.

Ciekawość Kernera była tak ogromna, że badał on działanie jadu nie tylko na zwierzętach, ale także na sobie, szczegółowo opisując odczuwane symptomy. Był on także pierwszym w historii, który wysunął hipotezę co do leczniczego działania botuliny na układ nerwowy.

Pod koniec XIX wieku belgijski lekarz, van Ermengen (1897r.) odkrył, że toksyna botulinowa produkowana jest przez Gram- dodatnie bakterie Clostridium botulinum, które rozwijają się w zepsutych produktach mięsnych.

Przełom nastąpił w 1949 roku, kiedy po wieloletnich badaniach Arnold Burgen, profesor farmakologii i fizjologii na Uniwersytecie w Cambridge, później Mc Gill, w Montrealu wykazali, że toksyna botulinowa powoduje nieodwracalny blok styku nerwowo-mięśniowego.

Zanim rozpoczęto doświadczenia na zwierzętach a następnie ludziach, substancja została oczyszczona i dokładnie zbadana; uzyskano czysty preparat najsilniejszego typu serologicznego neurotoksyny botulinowej typu A.

Jako pierwszy po toksynę, z zamiarem leczenia pacjentów, sięgnął amerykański okulista, doktor Allan Scott w 1976r. Przeprowadzając doświadczenia na małpach, ustalił dawkę dla mięśni gałkoruchowych, po czym wstrzyknął toksynę do mięśnia prostego oka z dobrym efektem, uwalniając tym samym młodego chłopca od zeza.

Od tej pory oczyszczoną do celów medycznych toksynę nazywano okuliną i rozpoczęto badania jej skuteczności w innych zaburzeniach ruchowych. Głównym celem leczenia początkowo były dystonie, z czasem jednak lista wskazań wydłużała się i wydłuża w dalszym ciągu.

W Polsce neurotoxyna botulinowa pojawiła się wśród stosowanych środków farmakologicznych w 1990r., kiedy po latach badań i doświadczeń, stwierdzono, że jest ona lekiem skutecznym, bezpiecznym i może być stosowana w praktyce ambulatoryjnej.

Obecnie toksyna botulinowa wykorzystywana jest w schorzeniach neurologicznych, reumatologicznych i ortopedycznych, torując drogę dla coraz efektywniejszej rehabilitacji pacjentów nimi objętych, a także w gabinetach dermatologicznych, laryngologicznych i okulistycznych.

Aby ustrzec się przykrych w skutkach pomyłek, lekarze podejmujący się leczenia preparatem toksyny botulinowej muszą posiadać odpowiednią wiedzę z zakresu anatomii, patofizjologii problemu, a także dokładnej znajomości dawkowania leku, co powinno być poparte wieloletnim doświadczeniem.

WSKAZANIA DO LECZENIA TOKSYNĄ BOTULINOWĄ:

– DYSTONIE:

kurcz powiek (blepharospasmus)

kręcz karku ( torticollis)

dystonia krtaniowa (dystphonia, dystonia laryngealis)

zgrzytanie zębami (bruksizm)

dystonia twarzy, ustno- językowo- żuchwowa (dystonia oro-linguo-mandibularis)

dystonie kończyn, w tym: kurcz pisarski (graphospasmus), dystonia stopy, dystonia muzyków

zespół Meige’a

dystonia szyjno- twarzowa

dystonia szyjno- ramieniowa

dystonie połowicze objawowe: po mózgowym porażeniu dziecięcym, zapaleniu mózgu, udarze, urazie

dystonie uogólnione: dystonia torsyjna, choroba tików – Gilesa de la Tourette’a, dystonia polekowa

– SPASTYCZNOŚĆ: po udarach mózgu, po guzach i urazach mózgu i rdzenia kręgowego, w przebiegu mózgowego porażenia dziecięcego, w przebiegu stwardnienia rozsianego

– PĘCHERZ NEUROGENNY- który jest wynikiem najczęściej poprzecznego uszkodzenia rdzenia kręgowego w następstwie urazu, guza lub stwardnienia rozsianego

– BÓL PRZEWLEKŁY W TYM MIGRENA, KLASTEROWY BÓL GŁOWY, FIBROMIALGIA

– NADPOTLIWOŚĆ

– ŚLINOTOK

– ZMARSZCZKI

 

 

0.00 avg. rating (0% score) - 0 votes